Absolutna świadomość jako noema w filozofii Edmunda Husserla

Edmund Husserl jest jednym z najważniejszych filozofów XX wieku, twórcą fenomenologii i metody fenomenologicznej. Jego kariera naukowa rozpoczęła się wraz z publikacją "Badań logicznych", w których dowodzi, że prawa logiki i matematyki nie są prawami psychologicznymi. Konsekwentnie stosując redukcję fenomenologiczną do aktów intencjonalnych, odkrywa w ludzkiej immanencji obszar, który określa jako „absolutną świadomość”. To kontrowersyjne założenie sprawiło, że większość jego uczniów odsunęła się od swojego nauczyciela. Pogłębiając badania nad subiektywnością, Husserl odsłania specyficzny rodzaj konstytucji, która zapewnia tożsamość i sensowność obiektów w rozciągnięciu czasowym. Nie jest to konstytucja wynikająca z subiektywnych intencji. Okazuje się bowiem, że w ludzkiej immanencji obecny jest Logos, dzięki któremu doświadczamy jednego, sensownego świata. Logos absolutnej świadomości można zidentyfikować w przeżyciu Ja Jestem, które – jak wynika z badań – nie ma charakteru czysto subiektywnego. Analizując dogłębnie filozofię Husserla, dowiadujemy się, że świadomość nie jest tożsama z subiektywnością. Książka ta jest skierowana nie tylko do filozofów, lecz również – a może przede wszystkim – do psychologów. Najpoważniejszym problemem współczesnej psychologii pozostaje bowiem brak odpowiedzi na podstawowe pytanie: czym jest świadomość?