Aeternitas Augustii

Książka ta jest poświęcona kształtowaniu się koncepcji aeternitas Augusti (wieczność cesarza), rozważanej pod kątem jej miejsca w ideologii Cesarstwa Rzymskiego i znaczenia w cesarskiej (auto)prezentacji. Idea wieczności cesarza wyrosła na gruncie rzymskich przeświadczeń o wieczności miasta, państwa i władzy oraz koncepcji religijno-politycznych, które były popularne już u schyłku republiki, a zasadzały się na uznaniu wiecznego istnienia Rzymu. Aeternitas Augusti była z powyższymi koncepcjami wieczności ściśle i nierozerwalnie powiązana. Ów związek jest widoczny na przestrzeni całego badanego wycinka dziejów Rzymu. Przeanalizowanie form obecności kształtującej się w okresie od Augusta do Sewerów idei aeternitas Augusti w medialnych środkach wyrazu, metod jej propagowania, w połączeniu z wyeksponowaniem prawdopodobnych kontekstów historycznych, w ramach których upamiętniano i eksponowano wieczność cesarza, pozwoliło podjąć próbę określenia semantyki tej wartości w ówczesnym dyskursie społeczno-politycznym i jej wagi politycznej. Nie jest to zadanie łatwe, gdyż natura cesarskiej aeternitas wymyka się próbom jej jednoznacznego zdefiniowania.