Apokalipsa i inne wiersze

„Apokalipsa i inne wiersze” to zbiór pozornie zwykłych utworów, zbudowanych według prostego konceptu, lecz poruszających trudne tematy. Są one wyznaniem osoby starszej, zaklętej w przemijalności czasu, która wiele przeżyła, zobaczyła i doświadczyła życia w różnych odcieniach. Autor łączy zwyczajne, codzienne sytuacje z problemami wyższego rzędu. Miłość, starość, nostalgia, melancholia, samotność – to tylko niektóre motywy, wokół których zogniskowana jest problematyka tomiku poetyckiego. W wierszach obecne jest pełne uczucia wspomnienie przeszłości, ale także spojrzenie w przyszłość z nadzieją i akceptacją. Wśród zmagań z radzeniem sobie z lękiem i niepewnością ważne miejsce zajmuje natura, będąca lustrem stanów emocjonalnych człowieka i jego wewnętrznych przeżyć. Natura, w której nie ma fałszu ani sztuczności, która swoim bogactwem różnorodności i zarazem prostotą wzbudza zachwyt, podziw, a jednocześnie wywołuje smutek, żal i przygnębienie. Podmiot liryczny jako baczny obserwator otaczającej go rzeczywistości, wrażliwy na detal, wprowadza Czytelnika w świat utkany różnymi dźwiękami, odgłosami i barwami. Choć wśród tych barw dużo miejsca zajmuje szarość, to właśnie drobne elementy oraz zwykłe, niepozorne zdarzenia, które tworzą codzienność, mają moc nadawania życiu sensu i wzbudzania poczucia szczęścia. Świat się kończy po trochu, po cichu. Świat się kończy boleśnie uparcie. Było, minęło. Co minęło, nie ma. Trudno o zgodę, ale próżny opór. Jesień się czai za najbliższym węgłem Z całym majdanem smutków i przykrości. Rąk czuły dotyk, cichy szept nad ranem, Dobre spojrzenie pełne życzliwości. Nie słychać ptaków. Wiosna z całą mocą Pozimowymi rządzi ogrodami. W dorobku literackim Ignacego Zajączkowskiego znajdują się następujące tomiki poetyckie: „Skrzydła motyla” (2003), „Gra” (2005), „Miejsca i mity” (2007) oraz „Chwile i miesiące” (2019).