Błąd wewnętrzny

Świat dramatów Anny Wakulik wygląda jak warszawskie metro. Unikatowe w skali Polski, nieustannie udoskonalane i rozbudowywane, prowadzące monitoring użytkowników, aby zarejestrować ich obraz. Pierwsza linia to teatr psychologiczny. Druga linia to teatr codzienności. Każda stacja oznaczona czytelnie autorskim logo. Tworzą je poczucie humoru i komunikatywność, a pasażerowie co pewien czas słyszą głos autorki, który przypomina, że człowiek jest istotą wrażliwą i podatną na zranienie. Kamila Łapicka Dominantą dramatów Anny Wakulik jest brak - miłości, sensu, zrozumienia - lub też, cytując tytuł antologii, „błąd wewnętrzny”, rodzaj nieusuwalnej skazy. Nieutulone, poranione postaci cierpią ból fantomowy po osobach, które w jakiś sposób zniknęły z ich życia, rozliczają samych siebie z zaprzepaszczonych szans. Ich bronią jest język - ironiczny, częściej alienujący niż wzmacniający nadwątlone więzi. A jednak autorka nie kładzie krzyżyka na swoich bohaterach, ocala w nich bowiem pierwiastek człowieczeństwa, dzięki któremu podejmują próby odbudowania spalonych mostów. To literatura przenikliwa, precyzyjna, dreszczogenna. Agata Tomasiewicz