Co poezji po bólu?

Ta książka jest próbą - próbą językowo zapośredniczoną - współbycia z kilkoma autorami, dla których choroba związana z fizycznym cierpieniem stała się bolesnym doświadczeniem. Zaczynam od Aleksandra Wata, który w moim życiu nie tylko odegrał rolę wyjątkową, i z którego tekstami obcuje już niemal 20 lat, przyznaję, że ta relacja jest dla mnie szczególnie osobista, również ze względu na przemiany, jakim w tym czasie podlegała. Dalej: Zbigniew Herbert, Miron Białoszewski, Stanisław Barańczak, Janusz Szuber, Julian Przyboś, Anna Świrszczyńska - ta sekwencja nie buduje tutaj żadnego znaczącego porządku, odtwarza po prostu kolejność moich spotkań z wymienionymi poetami i następstwo lektur. Starałam się, aby każda z nich zachowała swą odrębność i specyfikę, aby - w takim stopniu, w jakim to możliwe - nie niszczyła inności i aby poprzez empatyczny akt czytania zaistniała relacja nie tylko ja- autor, ale przede wszystkim ja - cierpiący człowiek.