Czy wspominałam, że Cię kocham? Dimily Tom 1

Rodzice Eden Munro rozwiedli się już kilka lat temu, i od tego czasu dziewczyna nie widziała swojego ojca. Teraz jedzie z Portland do Santa Monica w Kalifornii, by spędzić lato z nim i jego nową rodziną: żoną i jej trzema synami, z których każdy jest obdarzony silnym charakterem. Najstarszy z nich, Tyler Bruce, to zbuntowany nastolatek o wybuchowej naturze i wybujałym ego, kompletne przeciwieństwo przyrodniej siostry. On i jego paczka biorą Eden pod swoje skrzydła, pozwalając jej doświadczyć zupełnie nowych dla niej przeżyć – imprez, plażowania i… łamania zasad. Tyler pozostaje dla niej zagadką, a im bardziej stara się go rozgryźć, tym mniej o nim wie i tym bardziej czuje, że rodzi się między nimi coś więcej. A przecież nie powinna interesować się swoim przyrodnim bratem w ten sposób. To zakazane! Ale jak powstrzymać uczucia, których nie da się opanować? 

 

Dorastała w rodzinie rybaków w małym miasteczku w północno-wschodniej Szkocji i póki co nie planuje wyprowadzki. Jest absolutnym molem książkowym, uzależnionym od książek młodzieżowych. Kiedyś pisała historie o mówiących delfinach i statkach pirackich, po czym skierowała się w stronę powieści Young Adult.

 

Po ukończeniu szkoły pracowała w paru miejscach na część etatu, a teraz zajmuje się pisanie w pełnym wymiarze godzin i uwielbia każdą chwilę tej roboty! Najbardziej na świecie lubi książki, gorącą czekoladę z bitą śmietaną i piankami, wycieczki, nowe ubrania, przyjaciół i nuggetsy. Nie znosi złych kierowców, śniegu, dentysty i ludzi, którzy ją budzą przed dziesiątą rano.

Jeśli czegoś nauczyłam się z filmów i książek, to tego, że Los Angeles jest najwspanialszym miastem, z najwspanialszymi ludźmi i najwspanialszymi plażami. I, jak każda dziewczyna na ziemi, marzyłam o tym, żeby odwiedzić Kalifornię. Chciałam biec po złocistym piasku Venice Beach, dotknąć gwiazd z nazwiskami swoich idoli na Hollywoodzkiej Alei Sław, stanąć za białym napisem HOLLYWOOD na wzgórzach Los Angeles i spojrzeć z góry na to bajeczne miasto.

 

To, plus inne nudne rzeczy, które robią turyści.

 

Z jedną słuchawką w uchu, dzieląc uwagę między muzykę i lotniskowy taśmociąg, który przesuwa mi się przed nosem, próbuję znaleźć kawałek wolnej przestrzeni, żeby zdjąć swój bagaż. Podczas gdy ludzie wokół mnie przepychają się i krzyczą do swoich towarzyszy, że ich walizki właśnie odjechały, a tamci odkrzykują, że wcale nie były ich, ja przewracam oczami i skupiam się na nadjeżdżającej walizce koloru khaki. Poznaję, że jest moja, po zapisanym na boku tekście piosenki, łapię więc za uchwyt i najszybciej, jak mogę, zdejmuję ją z taśmy.

 

– Tutaj! – woła znajomy głos. Zdumiewająco głęboki głos ojca tonie w dźwiękach muzyki, ale bez względu na to, jak bardzo podkręciłabym głośność, pewnie i tak słyszałabym go na kilometr. Jest nazbyt boleśnie irytujący, żeby go ignorować.

 

Kiedy mama poinformowała mnie, że ojciec chce, abym spędziła z nim lato, obie uznałyśmy, że to szaleństwo, i dostałyśmy ataku śmiechu.

 

– Wcale nie musisz się z nim spotykać – przypominała mi codziennie.

 

Trzy lata bez żadnego kontaktu i nagle zapragnął, żebym pojechała do niego na całe wakacje? Nie byłybyśmy aż tak zaskoczone, gdyby nie fakt, że pomysł był dość radykalny. A przecież wystarczyło od czasu do czasu zatelefonować, zapytać, jak się miewam, stopniowo wkupić się w moje łaski. Ale nie. On postanowił chwycić byka za rogi i zaprosić mnie do siebie na osiem tygodni. Mama była zdecydowanie przeciwna temu pomysłowi. Po tym, jak przez trzy lata nie dawał znaku życia, uważała, że nie zasługuje na to, by spędzić ze mną całe lato. Twierdziła, że nic nie wynagrodzi mi straconego czasu. Tymczasem ojciec robił się coraz bardziej uparty i zdeterminowany, żeby przekonać mnie, że pokocham południową Kalifornię. Nie wiem, dlaczego tak nagle postanowił się z nami skontaktować. Może miał nadzieję, że uda mu się naprawić naszą relację, którą zniszczył w dniu, kiedy tak po prostu wstał i wyszedł? Wątpiłam, by tak się stało, ale pewnego dnia ugięłam się i zadzwoniłam do niego, żeby powiedzieć, że przyjadę. Podejmując decyzję, nie myślałam o ojcu. Myślałam o gorących letnich dniach, boskich plażach i o tym, że być może zakocham się – z wzajemnością – w opalonym, umięśnionym modelu od Abercrombie & Fitch. Poza tym miałam własne racje, żeby chcieć się wyrwać jak najdalej od Portland.

 

Tym bardziej nie mam powodów, żeby cieszyć się na widok osoby, która idzie w moją stronę.

 

To zrozumiałe, że w ciągu trzech lat ludzie się zmieniają. Trzy lata temu byłam o osiem centymetrów niższa. Trzy lata temu mój ojciec nie miał włosów poprzetykanych siwizną. Trzy lata temu nie czułabym się tak niezręcznie.

 

Próbowałam się uśmiechnąć. Rozciągnąć usta jak najszerzej, żebym nie musiała tłumaczyć, dlaczego się krzywię. Zawsze łatwiej się uśmiechnąć.

 

– A oto i moja mała dziewczynka! – mówi ojciec. Patrzy na mnie zdumiony i kręci głową z niedowierzaniem, zaskoczony, że nie wyglądam jak wtedy, gdy miałam trzynaście lat. To niesamowite, gdy człowiek uświadamia sobie, że szesnastolatki nie wyglądają tak samo jak wtedy, gdy chodziły do szóstej klasy.

 

– Jasne – rzucam, wyciągając z ucha słuchawkę. Kabel dynda mi w dłoni; dźwięki muzyki wprawiają go w delikatne drżenie.

 

– Tęskniłem za tobą, Eden – mówi, jakbym miała być przeszczęśliwa, że człowiek, który zostawił mnie i mamę, za mną tęskni. Może jeszcze powinnam rzucić mu się w ramiona i wybaczyć? Niestety, to nie działa w ten sposób. Wybaczenie to nie jest coś, czego należy oczekiwać. Na to trzeba sobie zapracować.