Demokracja późnej nowoczesności

Oryginalność wkładu Autorów polega na wykorzystaniu do uzupełnienia i rozwinięcia klasycznego modelu demokracji R.A. Dahla koncepcji typów idealnych. Pojęcie typu idealnego wywodzi się z niemieckiej kultury metodologicznej, a konkretnie z prac Georga Jellinka i Maxa Webera. Jednobiegunową konstrukcję pojęcia demokracji (typ krańcowy minimalny - reprezentowany przez poliarchię - oraz typ krańcowy maksymalny utożsamiany z demokracją jako ideałem) Autorzy zastąpili konstruktem dwubiegunowym, przeciwstawiając typ idealny systemu demokratycznego i typ idealny systemu niedemokratycznego (autorytarnego i totalitarnego). Takie ujęcie pozwala na rozpatrywanie jako swoistego kontinuum, systemów politycznych, który - precyzyjnie opisany przez Autorów w kategoriach empirycznych - można wykorzystywać jako specyficzny „pręt mierniczy", narzędzie analityczne służące do pomiaru stopnia demokratyzacji współczesnych i historycznych systemów politycznych. Pracę Demokracja późnej nowoczesności należy zaliczyć do nurtu neopozytywi-stycznych analiz zjawiska istotnego tak dla politologii, jak i socjologii. Ważne jest bowiem to, jak realizowane są w praktyce ideały demokracji, a także to, co o tym sądzą obywatele - uczestnicy demokratycznej gry. J. Błuszkowski i D. Mider wymieniają na wstępie książki dylematy związane z wprowadzaniem systemu demokratycznego, następnie wspominają o sześciu szeroko rozpowszechnionych twierdzeniach dotyczących demokracji, które nazywają mitami ponieważ - ich zdaniem - co prawda brzmią zachęcająco i są powszechnie kojarzone z ładem demokratycznym, ale nie zawsze są w rzeczywistości realizowane. Przeprowadzone rozważania zamykają interesującym zarysem programu badań, który dotyczy konsolidacji polskiej demokracji. Z Przedmowy