Dialog 2018/06

Wędrówki współczesnego teatrologa Dobrochna Ratajczakowa Sytuacja teatrologa uległa zasadniczej zmianie, choć wciąż powstają dramaty wykorzystujące tradycyjne formy, wciąż też możemy oglądać tradycyjne spektakle, a teatrolog wciąż będzie się pojawiał na ich widowni. Tymczasem dziś to jedynie część jego możliwych działań. Bowiem jeśli przyjrzymy się pejzażowi współczesności, zobaczymy, że pojawiają się w nim odmienne obszary możliwych działań badacza. Magdalena Drab Film odcinkowy z ludźmi w tle Magdalena Drab Akcja sztuki dzieje się w obozie jenieckim w nieokreślonym kraju w przyszłości, podczas wojny, o której niewiele wiemy. Garstka jeńców, trzymana w dużej szklanej klatce niczym w terrarium, ogląda wyświetlany na jednej ze ścian serial komediowy o głupim i okrutnym okupancie, Kapitanie Loku. Pełne czarnego humoru parodie wojennych narracji przeplatają się z przejmującymi scenkami z życia (i umierania) więźniów. Sztuka odsyła do historii obozowych, ale można ją też rozumieć metaforycznie, jako niepokojący model kultury. Humor jako narzędzie tortur Rozmowa z Magdaleną Drab O pożytkach płynących z naiwności Michał Lachman Monodram Curko moja ogłoś to to seria przybliżeń do osoby, która istnieje tylko pod postacią obrazów, relacji i archiwalnych zapisów. Monolog złożony z takich głosów to przede wszystkim świadectwo pracy archiwistki i kronikarki, w które zmienia się Magdalena Drab zarówno jako autorka tekstu, jak i aktorka. Zaburzenia empatii Living dead lub monsters of reality Christian Lollike Przełożyła Elżbieta Frątczak-Nowotny Kameralna sztuka dla troje aktorów jest opowieścią o kryzysie migracyjnym i rozkładzie empatycznej postawy mieszkańców Unii Europejskiej. W serii luźno związanych fabularnie scen bohaterowie dzielą się swoimi lękami wywołanymi coraz widoczniejszą obecnością – na ulicach, a przede wszystkim w mediach – emigrantów. Obawiają się wojny, mówią o szlakach migracyjnych i katastrofach uchodźców. Jak mantra powraca pytanie o stosunek przedstawicieli Unii Europejskiej do kryzysu migracyjnej – jakby bohaterowie dramatu próbowali zrzucić z siebie na nich moralną odpowiedzialność za nieumiejętność znalezienia rozwiązania. Dalej marzec Ala wyjechała Ewa Hevelke Program artystyczny obchodów pięćdziesiątej rocznicy Marca 1968 przygotowały głównie kobiety. Reżyserki, scenarzystki, aktorki. W teatrach nobliwych; w instytucjach poszukujących, odpowiedzialnych za inspirowanie dyskusji publicznej; na prywatno-pozarządowej scenie, która porozumiewa się z widzami popkulturowym językiem. Wypowiadali się twórczo ci, którzy pamiętają 1968 rok i tacy, którzy urodzili się długo po tej dacie. Bezradność Paweł Dobrosielski, Joanna Krakowska, Iwona Kurz, Piotr Morawski, Małgorzata Szpakowska, Joanna Woźnicka Rozmowa o upamiętnieniach 50. rocznicy Marca 1968 w kontekście aktualnej sytuacji społecznej i dyskursu medialnego. Mowa władzy Jolanta Antas, Michał Kozień Jednym z najbardziej rozpowszechnionych w polityce językowych zabiegów jest mechanizm deprecjonowania politycznego przeciwnika przez etykietowanie go, czyli wyzwalanie określonych ram semantycznych, co powoduje przywoływanie w umysłach odbiorców pewnych negatywnych stereotypów, mających się z nim skojarzyć. Strategie i semantyczne nadużycia w języku partii rządzącej. Po bandzie Nasza powszednia jednoznaczność Marek Beylin Pogoda na jutro To się nazywa sprawiedliwość Rozmowa z Michałem Zadarą Budzić świadomość Rozmowa z Anną Augustynowicz Kolejne rozmowy w cyklu Pogoda na jutro o polityce kulturalnej państwa i prognozach dla teatru na przyszłość. Nawozy sztuczne Zapiski starucha Tadeusz Nyczek Armenia Mercedes Anusz Aslibekian Przełożył Janusz Adamowicz Choć sztuka nie odwołuje się bezpośrednio do ludobójstwa Ormian, to wraca do kwestii wpływu tej katastrofy na dzisiejsze życie Ormian. Opowiada o losach dwóch sióstr: Zarui, w ramach akcji repatriacyjnej 1948 roku, postanawia wrócić do Armenii – jej siostra, Mercedes, pozostaje w Grecji. Rodzinna więź utrzymywana jest dzięki wymianie listów, choć siostry nie mają wątpliwości, że ze względu na cenzurowanie korespondencji nie można pisać wszystkiego. Ale jest też oczywiste, że siostry będą wiele ukrywały z powodów osobistych: ocena życia w określonych realiach będzie należała do sfery ich prywatności. Stare drzewo było daleko Krzysztof Środa Notatki z podróży przez Iran, Armenię i Gruzję. Po przyjęciu Byron Tadeusz Bradecki Varia Konteksty Dlaczego nie rozmawiam już z uprzywilejowanymi o wykluczeniach Zofia Cielątkowska Rozważania na marginiecie książki Reni Eddo-Lodge, Why I’m No Longer Talking To White People About Race, (Bloomsbury, New York 2018). Nowe sztuki Dmitrij Daniłow Czełowiek iz Podolska Ulrike Syha Drift Thomas Köck Paradiesspielen Z afisza