Dobry adres

Władysław Zawistowski (ur. 1954) stale podąża śladem dynamicznych przemian społecznych, reaguje na kolejne projekty życia zbiorowego w dobie przebudowy, mierzy się z dominującymi modelami kultury. Pierwszymi sztukami wpisywał się w „teatr aluzji” jako zastępczą formę porozumienia w czasach PRL-u; w Wysockim korzystał z kodu historycznego, by opisać współczesną zbiorową depresję w okresie stanu wojennego, a jego konsekwencje przedstawił w epicko skonstruowanym dramacie Stąd do Ameryki. Z kolei Dobry adres daje wyraz zagubieniu w świecie, który w procesie transformacji utracił zakorzenienie, a Bitwa nad jeziorem Smęt obnaża historyczne mistyfikacje. Dramaty Zawistowskiego, w ten czy inny sposób odsyłające do historii, przedstawiają tyleż fakty, co niedokonania, niespełnienia, przemilczenia i uzurpacje, dając zarazem wgląd w różne „metodologie” pamięci – zapominania, odpominania, zmyślania, konfabulacji. Autor metodycznie odsłania mechanizm wypierania bądź przykrywania tego, co realne, przez to, co wyobrażone; przenosi uwagę ze zbiorowego imaginarium na plan doświadczenia, i to silnie spersonalizowanego. Ukazuje, jak historia wżera się w egzystencję. Ale proszę nas zrozumieć… wojna trwa od tak dawna, że nie potrafimy już żyć inaczej. Przystosowaliśmy się, przeszliśmy mutację, jak szczep bakterii. Tu już nigdy nie będzie pokoju, bo nikt go nie chce. (Witajcie w roku 2002) Zbigniew Majchrowski