Dowcip trwający dwa i pół roku

„[…] Katarzyna Taczyńska podjęła się opracowania tematu trudnego, społecznie drażliwego i w dużej mierze zaniedbanego w badaniach historycznych, literaturoznawczych i filmoznawczych, wypieranego na ogół przez dziesięciolecia z oficjalnej zbiorowej świadomości. Właśnie z braku ustabilizowanego stosunku do zdarzeń minionych oraz należytego rozliczenia z komunistyczną przeszłością, głównie historią obozów pracy na Nagiej Wyspie (obóz Goli otok) w SFRJ, musiała Autorka wykazać się niezwykłą determinacją w poszukiwaniach materiałów, a nade wszystko intelektualną odwagą, by zmierzyć się z tym skomplikowanym, niełatwym zagadnieniem”. (Z recenzji dr hab. Magdaleny Jolanty Koch, prof. UAM) „Katarzyna Taczyńska zaprezentowała […] znakomity warsztat analityczny, a zarazem zgromadziła ogromny materiał, często dotąd pomijany, albo w ogóle niedostrzegany przez badaczy. Jednocześnie dzięki przyjęciu szerokiego spektrum czasowego, obejmującego okres od końca II wojny światowej po czasy współczesne, a także za sprawą wykorzystania w pracy ogromnego materiału, udało jej się przedstawić ewolucję sposobów przekazywania pamięci o czasach, w których w Jugosławii czasów Tity po zerwaniu z Kominformem funkcjonował system obozów”. (Z recenzji prof. dr hab. Ireny Sawickiej)