Drżenie świata

reporterzy wojenni

my, reporterzy wojen, wieczorem

zostawiamy kłamstwo po bezpiecznej stronie

ciągniemy jak ćmy do światła eksplozji

patrzymy jak kołysze się lampa nieba

nad czerwonym śniegiem, przy barze

wymieniamy niepewne śmiech i żarty

z entuzjastą ochotnikiem Johnem Walkerem

dopiero nocą, gdy nie możemy zasnąć

dociera do nas świadomość, że wynajęto nas

jako archeologów do zbadania osuwiska świata

zeskrobujemy z obojętności piach i margle

zabezpieczamy warstwa po warstwie

wyschnięty płacz, skamieniały krzyk

urwany uchwyt oddechu, odsłaniamy ślady

kultury przestrzelonych czaszek

kultury przydróżnych jamowych grobów

kultury pisma supłów na przegubach rąk

dociera do nas, że drżenie serca to wybuch

nie pochodzi z głębi, jest bliżej, leży

tuż pod powierzchnią dłoni, skóry, słów

boimy się, że przeoczyliśmy ciszę życia