Dyskurs historii nauki

Monografię można potraktować jako próbę odpowiedzi na pytanie: jak się pisze historię nauki? Obrawszy za pole swoich dociekań francuskojęzyczne prace powstałe w tej dziedzinie od XVIII do początków XXI wieku (w ramach takich perspektyw, jak: epistemologia historyczna, hermeneutyka, studia nad nauką i technologią, archeologia wiedzy, historia mentalności, ekologia praktyk, strukturalizm, antropologia historyczna itd.), autor odsłania najważniejsze momenty i punkty węzłowe, w których dyskurs na temat dziejów myśli i osiągnięć naukowych mierzy się z wieloma specyficznymi trudnościami, problemami, aporiami czy wyzwaniami. Analizy przedstawione w książce pokazują, że historycy muszą konfrontować się tu z różnymi wizjami historyczności nauki, które mieli i mają sami naukowcy; że historycy stają w obliczu sporów naukowych, których obraz narzucali później ich „zwycięzcy”; że ta sama metoda zastosowana do opisu nauki dawnej i nauki współczesnej już to dowartościowuje naukowe osiągnięcia, już to je deprecjonuje; że historyk piszący o nauce i jej dziejach nigdy nie znajduje się w pozycji zdystansowanej (neutralnej), ponieważ sam jest częścią fundamentalnego wydarzenia, jakim było powstanie nauki nowożytnej; że nie każdy historyczny opis zjawisk naukowych odpowiada tym, którzy naukę tworzą.