Eklezjastes Hieronima z Wielunia (1522)

Praca stanowi językowy opis pierwszej zachowanej w całości do naszych czasów, drukowanej polskiej książki, mianowicie Eklezjastesa w przekładzie Hieronima Spiczyńskiego z Wielunia (1522), a tym samym jest głosem w badaniach nad stanem oraz ewolucją polszczyzny XVI wieku. Wszechstronnie prezentuje się w niej zabytek dotychczas nieopisany poprzez opracowanie: grafiki, ortografii i interpunkcji, cech fleksyjnych i fonetycznych, leksyki (w tym zależność od Wulgaty oraz ekwiwalencja łacińsko-polska), a także wybranych polskich konstrukcji składniowych wobec składni łacińskiej. Wykazano również przynależność Eklezjastesa do grupy przekładów swobodnych oraz wpływ dzieła Spiczyńskiego na twórczość późniejszych autorów (recepcja w szesnastowiecznej religijnej literaturze przekładowej). Opis językowy zabytku został wzbogacony o transkrypcję i transliterację oraz o słownik polsko-łaciński, obejmujący wszystkie wyrazy (znaczące i nieznaczące), jakie pojawiły się w Eklezjastesie, z wykazem ich form gramatycznych i łacińskimi odpowiednikami. Praca została doceniona przez środowisko akademickie przyznaniem pierwszego miejsca w Ogólnopolskim Konkursie o Nagrodę im. Czesława Zgorzelskiego.