Elżbieta Batory. Krwawa hrabina czy ofiara spisku Habsburgów?

Lubicie czytać biografie?
Ja bardzo chętnie sięgam po życiorysy osób które darzę sympatią lub takich które z jakichś powodów budzą kontrowersje.
Tym razem dzięki współpracy z wydawnictwem Filia trafiła do mnie książka z serii Na faktach.
Jej autorem jest Jarosław Molenda zaś postacią, której dzieje chciał nam przybliżyć- węgierska Hrabina,księżna Elżbieta,siostra króla Stefana Batorego. Jaka była?
Na to pytanie naprawdę trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi.
O tej władczyni krąży zdecydowanie zbyt wiele pogłosek by można było stwierdzić co jest faktem, a co mitem.
W swej opowieści autor zabiera nas do naprawdę odległych czasów-życie księżnej na przełom XVI i XVII w. 
Znajdziemy tu całe mnóstwo detali dotyczących zarówno jej samej jak i realiów w jakich przyszło tej barwnej postaci funkcjonować.
Dowiadujemy się, że Elżbieta uznawana była za osobę wyjątkowo inteligentna i urodziwą.
Najwięcej jednak mówiło się o tym ,że kobietę tę cechowało w głównej mierze okrucieństwo na niepojętą wręcz skalę.
Wampirzyca z Transylwanii czy Krwawa Hrabina to tylko niektóre z jej niechlubnych przydomków
Śmiało można natomiast , nazwać ją pierwszą znaną seryjną morderczynią , zaś metody jakich używała by zadawać cierpienie swoim ofiarom były wyjątkowo brutalne i wyrafinowane.
Po prostu przerażające
By zobrazować o czym mowa przytoczę cytat
 "Uchodzi za najokrutniejszą na świecie seryjną morderczynię. Wampirzyca pijąca i kąpiąca się we krwi swoich ofiar. Czarownica, lesbijka, sadystka.
Jarosław Molenda swe rozważania snuje w sposób wyjątkowo wnikliwy przedstawiając wiele wykluczających się wzajemnie tez nie opowiadając się jednak za żadną z nich.
Historia pokazuje przecież, że prawdę- zwłaszcza tak znają jedynie ci których sprawa dotyczyła w jakikolwiek sposób.

Muszę przyznać, że nie była to łatwa lektura. Choć objętościowo nie zalicza się do tzw cegieł , wymaga ogromnej uwagi i skupienia.
Gdy o niej myślę na myśl przychodzi mi bardziej określenie rozprawa naukowa niż biografia.
I choć chylę czoła wobec ogromnej merytorycznej wiedzy Pana Jarosława oraz podziwiam ogrom pracy jaką włożył on w tę opowieść -powiem całkiem szczerze -nie do końca są to moje klimaty. Nie przenawia do mnie również zastosowana narracja .
Zdecydowanie bliższe są mi powieści fabularne lub takie które opowiadają o współczesnych monarchach.
Polecam jednak serdecznie osobom z zamiłowaniem do historii i dysput naukowych- z pewnością znajdą tu to ,co najbardziej cenią. 😊