Jezus i Samarytanka

Narracja o pobycie Jezusa w Samarii (J, 4,1-42) to kompozycja często poddawana naukowej analizie. Świadczy o tym liczba rozpraw i przyczynków zamieszczonych w wykazie bibliograficznym. Autorowi jednak nie zależy na tym, aby dorzucić do tego zbioru opracowań jeszcze jedną dysertację, ale raczej na ukazaniu tego specyficznego znamienia, jakim jest inicjacja chrześcijańska.

Na samym początku książki Bogusław Górka koncentruje się na samarytanizmie. Jednak charakterystyka samarytanizmu nie stanowi celu samego w sobie, lecz spełnia rolę służebną w stosunku do wątku rozwijanego w książce. Dzięki niej czytelnik ma możliwość zorientowania się w charakterze i rozmiarach napięcia pomiędzy starożytnym judaizmem a samarytanizmem, napięcia, które tkwi w narracji ewangelicznej, ale jest słabo widoczne dla kogoś, kto nie jest zaznajomiony z tą problematyką.

Sama analiza tekstu, której poświęcona jest większa część książki, wychodzi z egzegezy, która z założenia nie jest drobiazgowa, jednakowo skierowana na każdy szczegół tekstu - jest bowiem pojęta i istnieje w funkcji analizy hermeneutycznej.