Język polskiej lewicy Od Wielkiego Proletariatu do końca PRL

Retoryka tekstów lewicowych ma swoje odległe korzenie W książce tej został ukazany język polskiej lewicy od Wielkiego Proletariatu do końca PRL. W tym celu przeanalizowano teksty wybrane z olbrzymiego zbioru, kierując się kryterium ich historycznego znaczenia i wagi dla rozwoju różnych nurtów myśli lewicowej. Głównym celem książki jest ukazanie różnorodnych mechanizmów językowych, służących upowszechnianiu podstawowych idei polskiej lewicy. Diachroniczne ujęcie pozwoliło na wskazanie niezmiennych, kanonicznych cech językowych mocno związanych z pojęciem lewicowości. Język lewicy polskiej od końca XIX wieku rozwijał się, różnicował swój zasób leksykalny i różnorodne środki wyrazu w toku polemik i dyskusji ideowych. Lecz żywa myśl lewicowa, w tym piękna karta historii i działalności PPS, została przez rządzących w PRL wypaczona, a przede wszystkim poddana kontroli i wybiórczo wykorzystana do utrwalania swojej władzy.