Księżyc ma zapach Warszawy

Najnowsza powieść Wojciecha Chmielewskiego jest misterną, staranną, ale też prowokującą konstrukcją. Opowieść o Jacku, niepełnosprawnym studencie historii, osadzona w latach 1988–1993, uzupełniona została futurystyczną wizją badań historyczki Nadii Chabrowej, żyjącej w XXIII wieku. Dwa wątki, dwa czasy, dwie płaszczyzny fabularne, zjednoczone przez magiczne miejsce, którym jest Warszawa – miłość Wojciecha Chmielewskiego. Z jednej strony osobista i poniekąd znana historia wrażliwego, zbuntowanego bohatera, który próbuje odnaleźć się w czasie transformacji, z drugiej – nieskłaniająca do optymizmu wizja przyszłości, w której groteska miesza się z rozpaczą, humor przesłania beznadzieję, a śmiech przeobraża się w grymas. Dystopijny Księżyc ma zapach Warszawy nie jest książką jedynie o „marnym życiu studentów” w PRL-u, ale przede wszystkim rozliczeniem z postkomunizmem, a także refleksją nad przyszłością Polski.