Lecznictwo na prowincji w świetle tekstów kultury i źródeł historycznych

Uniwersalną i ponadczasową cechą prowincji jest powolne tempo zmian. W odróżnieniu od akcelerujących cywilizacyjny postęp metropolii prowincje są obszarami długiego trwania zjawisk i standardów postrzeganych z perspektywy wielkomiejskiej jako przeżytki. Projekty ich reformowania rodziły się zwykle w dużych ośrodkach miejskich i z punktu widzenia pomysłodawców wdrożenie zmian było konieczne dla poprawy sytuacji zacofanych i często nieuświadomionych mieszkańców wsi i miasteczek. Zjawisko to dotyczyło także lecznictwa, szczególnie w czasach bezprecedensowego postępu w XIX i XX wieku. Działający na prowincji medycy obcowali z rzeczywistością często odmienną od oczekiwanych przez nich standardów. Z jednej strony dokładali więc starań, by ją zmienić, z drugiej natomiast, prowadząc długoletnią praktykę, wrastali w tkankę lokalnych społeczności, godząc się na kompromisy pozwalające im przetrwać w prowincjonalnej rzeczywistości. Towarzyszyło im zatem często poczucie misji oraz frustracji, jeśli nie rezygnacji. Powyższe zagadnienia zostały poruszone w niniejszej, interdyscyplinarnej książce. Pozycja ta otwiera nową serię wydawniczą pt. Lecznictwo na prowincji. Przeszłość ? teraźniejszość, w której publikowane będą prace poświęcone zarówno minionym, jak i współczesnym problemom lecznictwa. W przypadku prowincji nie sposób wszak ich często rozdzielić.