Lis już wtedy był myśliwym

Za motto tej powieści wybrała Müller słowa Wieniczki z "Moskwy" Pietuszki Wieniedikta Jerofiejewa: "Nic to, nic to, powiedziałem sobie, nic to", powtarzane w chwili największego zagubienia, działające niczym zaklęcia, mające człowieka choć chwilę jeszcze utrzymać przy życiu. Również bohaterowie Müller mają swoje tajemne formułki, pod przykrywką których obok strachu narasta wielki gniew i wściekłość. Powieść zaczyna się fragmentami poetyckiej, przygnębiającej prozy, oferującej spojrzenie na szare i wrogie miasto, jego równie szarych mieszkańców, rzeczy wymykające się spod ludzkiej kontroli, nieprzyjazną przyrodę. W te opisy wplatają się wspomnienia z dzieciństwa. Stopniowo wyłania się z nich opowieść o nauczycielce Adinie, jej przyjaciołach i społeczeństwie zniszczonym i zdemoralizowanym przez terror i strach.