Lot ku burzy

W nauce bywają niekiedy zagadnienia, które w powszechnym mniemaniu zbadane zostały gruntownie, a kolejne ich analizy mogłyby wydawać się zbędne. Autor, podejmując problematykę dotyczącą wydarzeń rozgrywających się w Europie w ostatnich miesiącach przed wybuchem II wojny światowej, zdawał sobie sprawę z tego, że wielokrotnie była już ona przedmiotem naukowej refleksji. Równocześnie jednak przekonany był, że wzięte przezeń na warsztat kwestie planów wojennej współpracy sił powietrznych kształtującej się właśnie antyhitlerowskiej koalicji, a szczególnie polskie aspekty tych planów, zbadane zostały w stopniu dalece niewystarczającym. Tymczasem, jak miał prawo sądzić na podstawie wcześniejszych prac, dogłębna analiza związanej z tą współpracą problematyki prowadzić mogła do interesujących wniosków, które nie ograniczałyby się jedynie do stosunkowo wąskiego kręgu zagadnień ściśle z nią związanych, ale byłyby też użyteczne do konstruowania ujęć szerszych, o bardziej ogólnym charakterze. U progu II wojny światowej to właśnie lotnictwo wojskowe stanowiło bowiem jedną z nielicznych sfer, w których możliwa zdawała się współpraca coraz bardziej zagrożonej przez agresję Rzeszy Polski oraz Francji, z którą leciwy już alians nie bez trudu próbowano reanimować, i Wielkiej Brytanii, niespodziewanie skłonnej szukać związków z mało dotychczas znanym partnerem ze wschodu. Tym samym zagadnienia lotniczej kooperacji Warszawy, Paryża i Londynu stawały się jedną z kwestii rozważanych wówczas przez najważniejszych aktorów wydarzeń, a także swoistym probierzem ich rzeczywistych intencji. To właśnie analiza kolejno dochodzących w tej sferze do głosu koncepcji oraz towarzyszących im procesów decyzyjnych stała się głównym celem podjętych przez autora prac.