Ministerstwo bólu

Tanja Lucić przyjeżdża na uniwersytet w Amsterdamie, gdzie obejmuje prowadzenie wykładów z literatury jugosłowiańskiej. Jej studenci to uchodźcy z byłej Jugosławii, dla których studia są jedynie próbą legalizacji pobytu w Holandii. Na zajęciach spotykają się Serbowie, Chorwaci i Bośniacy, porozumiewający się między sobą nieistniejącym jugosłowiańskim językiem. Tanja Lucić, dostrzegając absurdalność sytuacji, w jakiej się znaleźli, inicjuje zebranie wspomnień w swoisty leksykon ex-jugosłowiańskiej mitologii. Wspomnienia odbudowują poczucie wspólnoty, jednocześnie ożywiając świeżą przeszłość i przypominając agresję, która zmusiła studentów do opuszczenia ojczyzny. Kilkoro z nich utrzymuje się, pracując równolegle w sexshopie o symbolicznej nazwie Ministerstwo Bólu. Niecodzienne zajęcia uniwersyteckie okazują się trudną i ryzykowną pseudoanalizą, zaś wspólne wspominanie nabiera oznak sadomasochistycznych.