Moja Staszka i rak.

Ta niezwykła książka uczy wiary, daje nadzieję, otwiera przed człowiekiem inną rzeczywistość życia. Stanowi o wielkiej sile człowieka. Staszka – zwykła kobieta jak tysiące innych kobiet, prowadząca normalne życie, matka, żona, koleżanka – jest świadectwem życia na pograniczu śmierci. W 2002 r. lekarz stawia diagnozę: „(…) IV (ostatni) stopień raka jajnika! Jeśli zdarzy się cud, pacjentka przeżyje do 5 lat (…)”. A Staszka, na przekór siebie, onkologii i statystyce medycznej żyje z tym rakiem wiele lat i zmaga się z życiem i jego niedogodnościami. I się uśmiecha, tak pięknie, nawet wtedy, kiedy już nie ma na to siły. I uczy pokory!… – Braciszku, gdybyś miał skończyć zdanie: „Wiara…”. – Może odpowiem tutaj przez pryzmat nie do końca moich odczuć, a odczuć Mamy: „…Wiara czyni cuda…”. Ta Jej wiara w długie życie, w to, że Jej się uda, że się wyleczy, że będzie wszystko dobrze, pozwoliła Jej tak długo żyć tą chorobą. WIARA CZYNI CUDA. – Czy wiesz, jaka jest fachowa definicja słowa Nadzieja? To „życzenie zaistnienia określonego stanu rzeczy i niepewność, że tak się stanie”. A czym była dla Ciebie? – Czym była dla mnie nadzieja? Tutaj wracamy znowu do wcześniejszych wywodów. Nadzieja cały czas towarzyszyła mi, nam, tak jak strach. To tak jak z bratem i siostrą. Nieodłączny był strach przed tym, że będzie coraz gorzej, ale obok tego strachu była też nadzieja, że może jeszcze będzie lepiej. Z tym człowiek też żył przez te wszystkie lata…