Moje trzy wina z Siulą

Osadzone w Polsce w latach 80. i luźno związane z zespołem Gedeon Jerubbaal, którego wokalistą był autor, opowiadania operują w kilku rejestrach i mogą być odczytywane na kilku niezależnych od siebie poziomach. Są przede wszystkim prostymi anegdotami z życia nieortodoksyjnych muzyków reggae, w których leje się wódka, dymi marihuana, a kontakty międzyludzkie przeznaczone są do natychmiastowej konsumpcji. Historie stanowią też rodzaj przypowieści, których bohaterowie szukają tożsamości, roli w otaczającym ich świecie, usiłują zrozumieć lub zdefiniować uczucia i wydarzenia prowadzące ich przez życie. Autor określa książkę jako specyficzny egzystencjalno-buddyjski manifest, w którym groteskowe, emocjonalnie intensywne obrazy służą podkreśleniu nietrwałości, iluzorycznego charakteru naszego istnienia, które nieomylnie znajduje swoje zakończenie w śmierci. Jest to też sarkastyczna metafora moralnego upadku, hipokryzji oraz konfliktów rządzących polskim społeczeństwem tamtej epoki, która – paradoksalnie – była dla wielu czasem tworzenia, konsumowania i kochania, wiekiem brudnej niewinności dziś stanowiącej zaledwie zamglone, lecz na zawsze szczęśliwe wspomnienie.