Monachomachia

Monachomachia i Antymonachomachia to dwa wybitne dzieła Ignacego Krasickiego, ukazujące jego mistrzostwo w posługiwaniu się satyrą. W pierwszym z nich, poeta wnikliwie i z humorem demaskuje wady duchowieństwa, opowiadając o groteskowej walce mnichów, w której panuje chaos, lenistwo i brak pokory. Z kolei Antymonachomachia jest odpowiedzią na zarzuty krytyków i próbą łagodniejszego przedstawienia duchownych, nie tracąc przy tym satyrycznego zacięcia. Te utwory, pełne finezji językowej, stanowią doskonały przykład literatury oświecenia i są niezrównanym komentarzem społecznym swoich czasów.