Myśl Barbary Skargi Droga osobna

Sześć lat po śmierci prof. Barbary Skargi została zredagowana cenna praca w całości jej poświęcona, przygotowana przez jej uczniów i sympatyków. Podkreślenie w tytule „osobności” jej drogi filozoficznej jest tu w pełni uzasadnione, właśnie w kontekście seryjnych publikacji dotyczących warszawskiej szkoły historyków idei. Zasadnicza odmienność jej filozofowania to przede wszystkim fakt, że marksizm ani jego rewizja nie stanowił w tym przypadku punktu wyjścia badań, tak jak rzecz się miała u przedstawicieli tej szkoły. (…) Drugą znaczącą odrębnością była chęć rehabilitacji metafizyki, niemal całkowicie wtedy zaniechanej, a uznanej z czasem przez Skargę za jądro filozofii w ogóle. Metafizyki bowiem nie da się pokazać, uprawiając wyłącznie badania historyczne. Potwierdzenie tego faktu Skarga uzyskała w późniejszej twórczości Leszka Kołakowskiego. (z recenzji prof. dr. hab. Stanisława Borzyma) Barbara Skarga (1919-2009), studiowała matematykę i filozofię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1944 roku została aresztowana za działalność w AK i wywieziona w głąb ZSRR. Do Polski powróciła w 1955 roku. Od 1962 roku pracowała w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, pozostając w kręgu osób związanych z warszawską szkołą historii idei. Członek-korespondent PAU, dama Orderu Orła Białego. Dzieła: Narodziny pozytywizmu polskiego 1831-1864 (1964), Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem (1975), Czas i trwanie. Studia nad Bergsonem (1982), Po wyzwoleniu 1944-1956 (1985), Przeszłość i interpretacje (1987), Granice historyczności (1989), Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne (1997), Renan (2002), Ślad i obecność (2002), Kwintet metafizyczny (2005), Człowiek to nie jest piękne zwierzę (2007), Tercet metafizyczny (2009).