Nadzieja w polskojęzycznej literaturze...

Nadzieja w rozumieniu chrześcijańskim bywa czasami rzeczywistością zapomnianą, która schodzi na boczny plan w naszym życiu. Kiedy popatrzymy na inne cnoty teologalne: wiarę i miłość, widzimy, że zajmują one więcej uwagi nie tylko w rozprawach filozoficznych czy teologicznych, ale również w życiu każdego człowieka. Nadzieja nie jest traktowana jako cnota, którą należy w sobie pielęgnować i rozwijać. Dlatego będziemy starali się przekonać, że o nadziei można powiedzieć dużo więcej niż się wydaje, a nawet przedstawić, w jaki sposób można żyć nią na co dzień. Ponadto, ukażemy jej wielopoziomową naturę oraz pokażemy jej wartość, by w ten sposób postarać się doprowadzić do obrazu życia pełnią nadziei. Żeby jednak praktykować nadzieję każdego dnia, należy dowiedzieć się czym ona jest.
Nadzieja chrześcijańska opiera się na przeświadczeniu, że kierujemy się ku życiu wiecznemu dzięki ofierze Jezusa Chrystusa. Mając przed sobą taką perspektywę, dążymy do ścisłego zjednoczenia z Panem Bogiem. Nadzieja kieruje nas ku przyszłości i szczęściu, którym jest dla nas Bóg. Dlatego zagadnienie nadziei jest stale obecne w życiu człowieka i nie traci ono nigdy na swojej aktualności, wręcz przeciwnie patrząc na otaczający nas dookoła świat widzimy, że potrzebuje on bardziej niż kiedykolwiek niegasnącej nadziei. W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku teologowie bardzo mocno akcentują i uwydatniają podjęty przez nas temat nadziei. Pojawia się on w licznych publikacjach teologicznych, w których nadzieja jest rozumiana w szerokim kontekście, np. łączona jest z miłosierdziem Bożym, wiarą i miłością, czy też ukazywany jest jej wymiar eschatologiczny. Być może ma to związek z rozpoczęciem się nowego wieku, który, w dobie wielkich przemian cywilizacyjnych i technicznych, przynosi wiele pytań i niejasności. Wynika z tego wniosek, że tylko pokładając nadzieję w Bogu, który daje życie wieczne, możemy przestać się bać i być spokojni o swoją przyszłość.