Narracje miejskie w literaturze polskiej po 1989 roku.

Głównym obszarem badawczym publikacji jest relacja między pamięcią, przestrzenią miejską i kategorią dyskursu w literaturze polskiej po 1989 roku. W tekstach, które stanowią przedmiot analizy, można się dopatrzyć różnych strategii narracyjnych, za pomocą których autorzy próbują uchwycić i oddać relację między przestrzenią miejską, wyzwalaną przez nią (lub na nią projektowaną) pamięcią a podmiotami indywidualnymi bądź grupowymi. W toku analizy autorka wykazuje, że zwrócenie się ku miastu, miejskości oraz przestrzeni w kontekście procesów zachodzących w pamięci zbiorowej i kulturowej nie tylko pozwala odsłonić pewne wzory i schematy narracji pamięciowych (wpływających na sposób postrzegania rzeczywistości kulturowej oraz kształtujących relacje społeczne), ale również umożliwia dostrzeżenie pęknięć, fałd, napięć, potknięć i przemieszczeń w obrębie tych narracji.