Nie walczyli dla siebie

Książka przedstawia powojenne losy najbardziej znanego związku taktycznego Polskich Sił Zbrojnych 2 Korpusu Polskiego, dowodzonego przez charyzmatycznego gen. Władysława Andersa. Praca obejmuje lata 19451947, od zakończenia II wojny światowej we Włoszech do symbolicznej daty rozwiązania Polskich Sił Zbrojnych, a wraz z nimi Korpusu. Omawia również powstanie, organizację i walki Korpusu, stanowiąc syntetyczną analizę dotychczasowych rozważań historyków polskich i zagranicznych, wzbogaconych o liczne źródła wspomnieniowe. Jest w ogromnej większości oparta przede wszystkim na archiwaliach londyńskich przechowywanych w archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego oraz brytyjskim The National Archive, a także w innych placówkach naukowych. Na pracę składa się pięć rozdziałów. Poza pierwszym, wspomnieniowym, trzy dalsze dotyczą pobytu 2 Korpusu Polskiego na Półwyspie Apenińskim. Rozdziały włoskie dotykają różnorodnych kwestii zarówno w wymiarze wojskowym, jak i pozawojskowy. Do najważniejszych należą: przedstawienie dynamiki zmian liczebności Korpusu, omówienie procesu rozwoju strukturalnego, opracowanie przebiegu dyslokacji oddziałów (w oparciu o mapy i schematy), przedstawienie udziału Korpusu w służbie okupacyjnej w ramach Sojuszniczych Wojsk Okupacyjnych we Włoszech, omówienie roli politycznej jaką gen. Anders i jego Korpus prezentowali we Włoszech stosunki z komunistami włoskimi, wpływ obecności Korpusu na stosunki dyplomatyczne Wielkiej Brytanii, ZSRR i in. Ostatni rozdział porusza problemy przetransportowania Korpusu na Wyspy Brytyjskie i jego stopniowej faktycznej likwidacji poprzez wstępowanie żołnierzy w szeregi Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.