O istocie rytmu Na pograniczach tańca, muzyki i poezji w antyku greckim, perskim i hinduskim

„Pytanie o jedność sztuk jest zarazem pytaniem o naturę ontycznej jedności istoty ludzkiej, manifestowanej w sposób szczególny w świecie działań twórczych, do których zalicza się nauka i sztuka. Dlatego przyjęta perspektywa badań z konieczności musi być i antropologiczna, i antropocentryczna; studia nad istotą jedności sztuk wchodzących w skład greckiej chorei i ich zasadą konstrukcyjną — rytmem — stają się w ten sposób badaniem, po pierwsze, charakteru egzystencji człowieka, po drugie zaś, związków człowieka z naturą. Przy czym ostatnim pytaniem tych dociekań powinno być to, które chce poznać telos podjętego dyskursu: co chcieliśmy poznawczo i paideutycznie osiągnąć jako wynik badawczy tej pracy? Rytmiczna struktura meandra greckiego sugeruje, że nabywaną wiedzę o świecie, empiryczną czy intuicyjną, człowiek najchętniej ujawnia in modo simbolico; szczególną domenę tych działań stanowi sztuka. Stanowisko hinduskiej myśli spekulatywnej zakłada ontyczną jedność świata w sposób bezpośredni i konsekwentny. Według niej, człowiek jest naturalną częścią świata jako istota myśląca, a nie tylko z powodu swej materialnej tożsamości z Kosmosem. Antyczny rodowód filozoficzno-estetycznej refleksji hinduskiej, liczącej bez mała dwa tysiące lat, jest najbardziej przekonywającym dowodem wartości problemów poznawczych w badaniach poświęconych związkom między estetyką a metafizyką”.