O świcie zaczynam żyć

...W środku lata, o świcie, wzięłaś mnie za rękę,Wiem, że miałam na sobie kwiecistą sukienkę.Szłyśmy dróżką w nieznane, jak ja dziś, wzdłuż rzeki,Cienie nasze wiodły nas w świat nowy, daleki.W ciszy za mną, przede mną nadzieje się tlące,W rękach miałaś walizkę, a ja w oczach słońce.Wraz z nurtem rzeki niebo kroczyło za nami,W trawach motyl przycupnął z mokrymi skrzydłami.Wiatr rozrzucał puszyste dmuchawca kielichy,W kałuży dogorywał ważki żywot lichy...Fragment wiersza W środku lata, o świcie....Już ciszę leśną budzi rozkrzyczane ptactwo,Łącząc się z owadami w jednolite bractwo.Przekrzykują się ptaki, żar spływa na świerki,Gardziołka pełne nieba mają już wróbelki.Wilga śpiewa fleciście, dzięcioł w drzewo stuka,Kukułka zaś radośnie w leśnym gąszczu kuka.Strumień zwykle z pamięci szemrze swą piosenkę,Bzyczy komar, a pszczoła przelatuje z brzękiem.Żabki głośno rechoczą, trzmiele huczą basem,Pod nogami gałązki głucho trzasną czasem...Fragment wiersza A w lesie. z cz. WiosnaTe i inne wiersze zrodziły się w Autorce z miłości do poezji, z tęsknoty do kraju, od którego dzielił ją dwudziestoletni okres.Jej zainteresowanie poezją i literaturą w ogóle datuje się od wczesnych, młodzieńczych lat, które do dziś odgrodzone były życiem wypełnionym rolą matki i żony, a także zawodową aktywnością. Dziś, będąc na emeryturze, Autorka odkrywa na nowo smak poezji, przesyca nią swoje wewnętrzne, utrudzone życie.