Obraz gruźlicy na przełomie XIX i XX wieku w literaturze pięknej okresu Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego

Motywy medyczne w literaturze i sztukach pięknych są obecne od zawsze. Są wyrazem zainteresowań twórców problematyką medyczną w sposób świadomy, kiedy choroba, własna lub obecna w otoczeniu rodzinnym czy zawodowym, staje się tworzywem w procesie twórczym, inspiruje i dostarcza tematu, lub nieświadomy – kiedy trwałe następstwa fizyczne i psychiczne przekładają się na sposób postrzegania rzeczywistości, powodują zmiany charakterologiczne lub doprowadzają do przemiany duchowej. Z dzisiejszej perspektywy gruźlica – choroba groźna, aczkolwiek skutecznie leczona – nie budzi już takich emocji. Jej wizerunek jako schorzenia niosącego śmiertelne zagrożenie uległ na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat zasadniczej przemianie. Stała się głównie problemem medycznym, nadal ważnym, ale już nie pierwszoplanowym. Nie jest przede wszystkim tym, czym jeszcze nie tak dawno była: chorobą szerzącą się epidemicznie, „białą plagą” o ogromnych następstwach socjalnych i ekonomicznych, zjawiskiem kulturowym, mającym wpływ na losy nie tylko jednostek, nierzadko wybitnych, ale i całych społeczności. Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk.