Okamgnienie

Książka ta jest poświęcona myśli Martina Heideggera (1889—1976), najwybitniejszego filozofa niemieckiego XX wieku, jednego z najważniejszych w dziejach całej filozofii zachodniej. Heidegger podejmuje i rozwija projekt fenomenologii, doprowadzając go do granic możliwości. Przemyślenie podstaw zachodniej filozofii, a przede wszystkim niemożliwość postawienia pytania o samo bycie w horyzoncie badań transcendentalnych, przywiedzie Heideggera do prób innego, niemetafizycznego myślenia, które sytuuje się już poza obszarem filozofii metafizycznej, filozofii ufundowanej na pojęciu obecności. Ostatnim słowem tego myślenia będzie wydarzanie (Ereignis). Wydarzanie jest nieprzedstawialne, niewypowiadane. Nie istnieje nic, z czego można je wywieść, a tym bardziej nic, czym można je wyjaśnić. W 1969 roku podczas seminarium w Le Thor Heidegger powiedział, że w wydarzaniu nie zostało już pomyślane nic greckiego. W1973 roku określił całą swą drogę myślenia mianem fenomenologii niepojawialnego, niejawialnego (Unscheinbare). W późnym wykładzie Heideggera Koniec filozofii i zadanie myślenia czytamy, że człowiek myślący powinien doświadczyć sedna nieskrytości, owego miejsca ciszy skupiającego w sobie to, co dopiero udziela nieskrytości, doświadczyć prześwitu Otwartego. Choć jest to zarazem doświadczenie bezpodstawności, doświadczenie źródłowego Nic, byłoby to — według Heideggera — doświadczenie tego, co jest. Książka Cezarego Woźniaka jest próbą interpretacji myśli Heideggera pod kątem jej ciągłej orientacji na sferę źródłowej jawności aż po moment kontemplacyjnej mądrości doświadczającej istoty samej zjawiskowości.