Podwójny żołd. Potrójna śmierć

"Podwójny żołd - potrójna śmierć" - to wspomnienia dziesięciu radzieckich żołnierzy walczących w jednostkach artylerii przeciwpancernej. Nie ma w nich nic z patosu wojennych opowieści czy filmów, które jeden z bohaterów nazywa "fantasmagorią". Autorzy tych wspomnień poszli na wojnę zaraz po maturze albo po pierwszym roku studiów, zaledwie osiemnasto-, dwudziestoletni. 'Podwójny żołd' jaki otrzymywali, był zapłata za to, że 'śmierć była wszędzie i deptała im po piętach'. Z pola walki nie można było uciec – za porzucone działo groziło rozstrzelanie. Nazywano ich straceńcami, a jednostki ppanc. - 'Żegnaj Ojczyzno' albo 'Lufa długa – życie krótkie'. Prostym , nieraz chropowatym językiem opowiadają o okrutnych walkach pod Moskwą, o Leningrad, Stalingrad. Te wspomnienia lepiej niż naukowe opracowania pokazują, w jaki sposób 'kręgosłup niemieckich wojsk pancernych, które zdobyły pół Europy, został złamany przez radzieckich przeciwpancerniaków'.