Poezji nie pisze się bezkarnie

Przedmiotem rozważań są teorie tropu poetyckiego (symbolu, ironii, metonimii), ukazane w procesie ewolucji - od ujęć znanych klasycznej retoryce po ponowoczesne koncepcje tekstualizmu. Autorka rekonstruuje dokonujące się w obrębie świadomości i praktyki tropologicznej zmiany, kreśląc ich filozoficzne, antropologiczne i estetyczne źródła. Tropologia ukazana zostaje w tej pracy jako jeden z ekranów kultury. Drugi, równolegle rozwijany wątek stanowią interpretacje XX-wiecznych wybranych zjawisk artystycznych: w poezji L. Staffa, T. Różewicza, Z. Herberta, I. Filipiak, a także w teorii teatru Tadeusza Kantora, symbol, ironia i metonimia ukazane zostają jako kluczowe kategorie świadomości i praktyki poetyckiej.