Polskie badania nad starożytnym Egiptem do końca XIX wieku

Te fakty raczej nie budzą wątpliwości: wzrastająca corocznie liczba wycieczek do Egiptu, liczne publikacje na temat starożytnej cywilizacji, które zalewają nasz rynek i które są przez ten rynek wchłaniane, filmy i programy telewizyjne – to dość sugestywny dowód na wzrost zainteresowań cywilizacją starożytnego Egiptu. I choć poziom owych publikacji jest dość zróżnicowany: od solidnych, odkrywczych studiów do rzeczy popularnych, powierzchownych, czy czasami wręcz bałamutnych, to samo zjawisko fascynacji odległą cywilizacją jest bezdyskusyjne. W sposób nieledwie naturalny pojawia się przed nami cały zestaw pytań. Jak wyglądało to wcześniej? Od kiedy możemy mówić o zainteresowaniu sięPolaków tą odległą krainą? Jaki był nasz wkład w badania nad jej przeszłością?Od kiedy możemy mówić o polskiej egiptologii jako nauce? W niniejszej pracy podejmuję próbę odpowiedzi na te pytania. Pozornie jest to bardzo proste. W nauce polskiej dość długo utrzymywała się opinia, że nasze zainteresowania naukowe starożytnym Egiptem w niewielkim tylko stopniu wykraczały poza przypadek, a do końca XIX wieku2 nasz udział w tych badaniach był raczej symboliczny. Pogląd ten – to jedna z podstawowych tez mojej pracy – wydaje mi się nieuzasadniony. Systematyczne, prowadzone przez wiele lat poszukiwania bibliograficzne pozwoliły mi zgromadzić rozliczne publikacje, które dość wyraźnie tego rodzaju sądy podważają. Tych materiałów źródłowych jest tak wiele, że nie wszystkim będę mógł w tych studiach poświęcić tyle miejsca, na ile zasługują. Ze wstępu