Poza czasem, poza snem

.Z pisaniem wierszy jest tak, że jak zaczniesz, staje się ono częścią życia, konieczną potrzebą. Inaczej niż wcześniej patrzysz na świat, inaczej układa się wszystko wokół.Bywa, że zasłyszane, przeczytane słowo staje się impulsem, inspiracją do dania wyrazu przemyśleniom, emocjom.Bywa, że trudno się zatrzymać podczas pisania. Że trzeba później ""przyciąć na miarę"" zbyt długi tekst tak, żeby nie mówił wprost, żeby schować coś za słowami, żeby dać możliwość wielu odczytań, żeby zostawić swobodę odbiorcy. Wtedy wiersz żyje własnym życiem. A to życie może być zupełnie inne niż zamysł autora.Przez pryzmat siebie, przez pryzmat własnych spostrzeżeń wyrażam to, co wszystkim i tak jest znane.