Rozważaj i głoś Ewangelię wg św. Mateusza

Już od II w. Ewangelia według św. Mateusza była uznawana za Ewangelię Kościoła, a to ze względu na wyraźne zainteresowanie dla oraz, co bardziej prawdopodobne, ze względu na bogactwo cytatów i ich ścisłe uporządkowanie. U św. Mateusza Kościół nie jest nowym Izraelem: nie następuje po nim, lecz wskazuje na kierunek, w jakim naród wybrany powinien podążać, by móc się zrealizować. Kościół ze swej strony powinien odkryć w Izraelu swoje własne korzenie. Charakterystyczną cechą narracji u św. Mateusza jest jej zwięzłość: opowiadanie przez przypowieści ustępuje miejsca prostemu, ale i dostojnemu nauczaniu katechetycznemu, które stanowi tło dla pięciu wielkich kazań. One to wytyczają rytm i przedstawiają fundamentalne tematy nauki Jezusa Chrystusa.
Ostatnie rozdziały (Mt 26,30-28,20) opowiadają o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Ze względu na ich wielki ładunek emocjonalny i dramatyzm czyta się je jednym tchem, bez przerw. Fundamentalne znaczenie całego dzieła wyłania się w końcowej, podsumowującej całą Ewangelię opowieści o jedynym objawieniu się Zmartwychwstałego (Mt 28,16-20): Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody (por. Mt 24,14), udzielając im chrztu. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami (por. Mt 1,23b) przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.