Rzeczywistość (nie)edukacyjna osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną

Przedmiotem tej pracy są problemy badawcze dotyczące rzeczywistości edukacyjnej osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną, której podstawy prawne dało powyższe rozporządzenie. Autorka do aparatu pojęciowego swojego projektu badawczego celowo wprowadziła pojęcie rzeczywistości (nie)edukacyjnej świadoma kontrowersji, które może implikować. Oddaje ono jednak w całej swojej pełni niejednoznaczność rozumienia statusu osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w polskim systemie edukacji warunkowaną rozporządzeniem ministerialnym (Dz. U.1997, nr 14, poz. 76), która znajduje swoje odzwierciedlenie w indywidualnych biografiach osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną. I tak, w myśl ministerialnego rozporządzenia, osoba z głęboką niepełnosprawnością intelektualną jest objęta obowiązkiem szkolnym, o którym można powiedzieć, że jest warunkiem sine qua non rzeczywistości edukacyjnej, ale na podstawie powyższego dokumentu nie jest uczniem, tylko uczestnikiem zajęć rewalidacyjno--wychowawczych, w rezultacie czego nie przysługują jej prawa ucznia2 – o jej rzeczywistości można zatem powiedzieć, że jest nieedukacyjna (por. Dz. U. 1997, nr 14, poz. 76; apel nauczycieli o równe prawa dla osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną, 2011)3. Należy jednocześnie pamiętać, że między rzeczywistością edukacyjną a nieedukacyjną zachodzi proces wzajemnego przenikania i nakładania się na siebie, zatem czasami trudno zobaczyć je oddzielnie. W swoje pracy autorska stara się przedstawić obie rzeczywistości.