Siostra gwiazd

Odwieczny dylemat – szczęście jednostki czy poświęcenie dla dobra ogółu? Bohaterowie książek (i nie tylko) wprost uwielbiają rezygnować z własnych pragnień, głęboko przekonani, że w ten sposób ocalą cały świat. Ostatecznie jednak sytuacja zawsze okazuje się bardziej skomplikowana niż im się wydawało. Czy w przypadku „Siostry gwiazd” również tak będzie?

Vianne, młoda czarownica trawiona magiczną chorobą po ukąszeniu przez sylfidę, wraz z siostrami opuszcza Francję. Udaje się do siedziby Kongregacji w Glastonbury, jedynego miejsca, gdzie ma choć cień szansy na uzdrowienie. Tymczasem Ezra, w którym dziewczyna kocha się od lat, niespodziewanie zostaje Wielkim Mistrzem Loży Merlina. Przed nim niezwykle trudne zadanie – musi znaleźć sposób, by powstrzymać śmiertelnie niebezpieczne demony przed wtargnięciem do świata ludzi.

Vi, Aimée i Maëlle z miejsca zdobyły moją sympatię. Z przyjemnością czytałam wszystkie te fragmenty, gdzie ich siostrzaną miłość było widać jak na dłoni. Moim zdaniem autorka świetnie poradziła sobie z ukazaniem łączącej je więzi – te drobne gesty, wzajemna troska i wsparcie w trudnych chwilach w subtelny, a zarazem zdecydowany sposób pozwalały poczuć wyjątkowość ich relacji. W ich rozmowach, żartach i przekomarzaniach dało się wyczuć to szczególne ciepło, a jednocześnie niezachwianą pewność, że mogą na siebie liczyć w każdej sytuacji. Z kolei Ezra nie wywarł na mnie najlepszego wrażenia. Niby chciał dobrze, ale wyszło jak zwykle w takich przypadkach. Vi zdecydowanie zasługuje na kogoś lepszego. O wiele bardziej spodobała mi się postać Caleba. Ten nietypowy demon skradł moje serce swoją autentycznością, charyzmą, poczuciem humoru i szczerością. Jeśli chodzi o charakter, Wielki Mistrz nie dorastał mu do pięt.

Pierwszy tom serii „Trzy czarownice” to przede wszystkim rozterki miłosne głównej bohaterki i intrygi polityczne. Autorka przedstawiła je jednak w całkiem ciekawy sposób, a fabuła okazała się bardzo wciągająca. Kiedy już wczułam się w tę historię, nie mogłam się od niej oderwać. Każdy kolejny rozdział czytałam z zapartym tchem, zaintrygowana, jak dalej potoczy się ta opowieść. Nie przeszkadzały mi nawet szczególnie różne niedopatrzenia ze strony korekty, choć trochę ich się w tekście pojawiło. Ale do tej pory zachodzę w głowę, skąd się tam wzięła Antarktyka.

„Siostra gwiazd” okazała się bardzo udanym początkiem nowej serii. Charyzmatyczni, budzący sympatię bohaterowie oraz lekki styl autorki sprawiły, że czytałam tę powieść z prawdziwą przyjemnością. Dałam się wciągnąć w tę opowieść i z niecierpliwością czekam na drugi tom. Zwłaszcza że zakończenie sugeruje, iż czeka nas tam o wiele więcej akcji. Polecam!

"Moje serce rozpadło się na kawałki."
*
Vianne wraz z siostrami opuściła Francję, aby zwalczyć chorobę wywołaną ugryzieniem demona. Pomimo że udało jej się odzyskać zdrowie, młoda czarownica straciła zarówno swoją moc, jak i szansę na zdobycie uwagi obiektu swoich westchnień Ezry. Po dwóch latach w ramach misji dyplomatycznej ma szansę powrócić w rodzinne strony i uczestniczyć w negocjacjach z demonami, które zaważa o losach całego świata. Pytanie, czy uda jej się odzyskać, to co utraciła i jednocześnie odkryć wszystkie skrywane przed nią tajemnice ?
*
"Siostra Gwiazd" to jedna z tych historii, którą zarówno mam ochotę wychwalać choćby za sam pomysł, jak i bezdusznie skrytykować.
*
Zacznę od odrobiny krytyki...
*
Wątek romantyczny to dramat! Kilkukrotnie sama byłam zażenowana podczas czytania rozterek główne bohaterki. Vianne koniecznie musi popracować nad "priorytetami" i swoją naiwnością. Ezra zasługuje natomiast na porządne lanie z bycie... hmm... sobą. Drugi problem to pierwsze rozdziały, które niestety zwyczajnie się wleką i skutecznie gaszą zapał do czytania.
*
Jeśli natomiast chodzi o plusy to...
*
Postacie są genialnie wykreowane — nie licząc Ezry, naprawdę dawno męska postać tak bardzo mnie nie irytowała. Szczególnie sympatią zapałałam za to do starszych sióstr Vi oraz pewnego "czarującego" demona i już nie mogę się doczekać książek poświęconym tym postacią.
*
Dodatkowo na korzyść książki działa też wykreowany świat gdzie obok samochodów biegają uzbrojeni rycerze, a magia jest dosłownie wszechobecna. Co więcej, pomimo że akcja rozkręca się powoli, to jak już się rozpędzi nie idzie jej zastopować. Podczas czytania nie kuły mnie też po oczach nudne opisy... właściwie to przyjemnie się je czytało.
*
Książkę oceniam na 7/10 jest to fajny początek serii, ale w kolejnych tomach liczę na znacznie więcej... Zwłaszcza po zakończeniu w stylu "Ale gdzie jest reszta?"