Skąd się bierze lekcja polskiego?

Po ponad dwudziestu latach notowania przemyśleń dydaktycznych wykładowczyni akademicka i nauczycielka nie-akademicka postanowiła zebrać w jednym tomie scenariusze, pomysły, teksty publikowane w „Polonistyce” oraz „Polonistyce. Innowacjach”. Konspektów brak. Cała książka, także jej zaczepny tytuł, jest – twórczą, a nawet prowokacyjną – dyskusją z tradycyjnymi regułami metodyki. Autorka akcentuje rolę osobowości nauczyciela-polonisty i jego kompetencji nie (tylko) jako dobrze wyedukowanego dysponenta narzędzi dydaktycznych, lecz przede wszystkim jako fascynującego, uważnego, wrażliwego pośrednika między światem dziecięcej i młodzieńczej wyobraźni a literaturą (przede wszystkim – poezją). Książka składa się z pięciu tematycznie wyodrębnionych części: 1) Interpretacje w liczbie pojedynczej; 2) Temat i (jego) teksty; 3) Porównanie to czasem (jest) dowód; 4) Małe portrety; 5) Polonistka (bywa) recenzentką. Wskazują one na preferencje naukowe autorki: interpretację, tematologię, komparatystykę, biografistykę, przygodną kondycję wartościowania. Jednocześnie w ramie kompozycyjnej książki zaakcentowano predylekcję hermeneutyczną osoby prowadzącej badania naukowe i równocześnie stale uczącej. Namysł nad rozpoznawalnymi osobami i tekstami przeplata się w książce z pochyleniem się nad zapomnianymi, czy też pozostającymi na marginesie szkolnych mód, przyzwyczajeń i (skostniałego) kanonu. Zapis rzeczywistych lekcji przeplata się z wyobrażeniem czy projektem. Ujęcia przekrojowe – ze studium detalu. Autentyczny zachwyt sąsiaduje z trzeźwą diagnozą. Książkę zaadresowano jak list otwarty: szeroko i jednocześnie bardzo precyzyjnie. Do nauczycieli szkolnych i akademickich, do bibliotekarzy i doradców metodycznych, do doktorantów, studentów i maturzystów.