Skarpa warszawska 6 /2015

Czerwcowym numerem Skarpy Warszawskiej zapraszamy Państwa do Warszawy lat dwudziestych. WARSZAWA LAT 20. W STATYSTYCE Stolica odradzającego się Państwa była miastem robotników, drobnomieszczaństwa i Żydów, gdzie wskaźnik gęstości zaludnienia był jednym z najwyższych w ówczesnej Europie. W dniu 1 stycznia 1929 roku ludność Warszawy (bez wojska i przyjezdnych) wynosiła 1 086 305 osób z czego mężczyzn było 500 588 a kobiet 585 717. Ponad 30% mieszkańców Warszawy stanowili Żydzi (327 493 osób). Większa część ludności Warszawy żyła z przemysłu i handlu. Według spisu powszechnego z 1921 roku praca w przemyśle żywiła 34,4 % ogółu, a w handlu – 23%. Panowały trudne warunki mieszkaniowe, aż 42,2 % mieszkań było jednoizbowych a 25,1 % dwuizbowych. Według spisu z 1921 roku stało 22 380 budynków mieszkalnych a na jeden wypadało przeciętnie ponad 93 mieszkańców. Z biegiem lat sytuacja uległa poprawie, tylko w 1927 roku oddano do użytku ponad dwa tysiące mieszkań. Opieką zdrowotną mieszkańcow zajmowała się Kasa Chorych m. st. Warszawy, założona w 1920 roku. W końcu 1928 r. Kasa liczyła 251 274 ubezpieczonych, a wraz z rodzinami uprawnionymi do świadczeń było niespełna 475 tysięcy osób. Praktykujących lekarzy było 2 137, 828 dentystów i 44 weterynarzy. W roku szkolnym 1927/28 dzieci w wieku 7–14 lat było ponad 100 tysięcy i tylko 84,6% uczęszczało do szkół. Realizacji powszechnego obowiązkowego nauczania, wprowadzonego dekretem z dnia 7.02.1919, stał na przeszkodzie brak przystosowanych pomieszczeń. Od 1918 r. miasto wybudowało 29 gmachów szkolnych. Pod koniec lat 20. Warszawa posiadała zaledwie 91 przedszkoli, 167 szkół elementarnych ( 7 – klasowych) i 105 średnich (z czego 86 prywatnych). Co ciekawe w 1928 roku ukazywało się w Warszawie 715 czasopism z czego aż 45 dzienników!