Solal

Solala, debiutancką powieść Alberta Cohena (pierwszą część jego czterotomowej sagi Solal et les Solals), opublikowano we Francji w 1930 roku i entuzjastycznie przyjęto nie tylko w Paryżu, ale też w Genewie, Berlinie, a przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych. „New York Times” pisał: „Dzieło rozwichrzone i wspaniałe, zasługuje, by czytać je po wielekroć. Nosi znamiona wielkości. Odsłania bowiem przed czytelnikiem nieznane głębie ludzkiej duszy, a to jest jedyne wiarygodne kryterium wielkości”. Podkreślano też nowatorstwo Cohena w warstwie językowej, stylistyce, jego absolutną oryginalność. Solal to młody Żyd z Kefalinii, przystojny, inteligentny, o pantagruelicznej ambicji, cieszący się szalonym powodzeniem u kobiet. Wykorzystując to, uwodzi żonę konsula Francji, a kiedy wybucha skandal, ucieka z wyspy i przez Marsylię udaje się do Paryża. Tu otwiera się przed nim upragniona szansa kariery: jako oportunista z łatwością wkręca się w sfery rządowe, poślubia córkę premiera i dzięki intrygom zdobywa ministerialne stanowisko. Ale to nie koniec jego przygód i perypetii miłosnych…