Świat był mój

Przemysław Witkowski pisał, że wiersze Honeta to ,,fajerwerki wyobraźni, oniryczne gnostyckie zakola, to podświadomość, która wypełza, historia, która wraca jak we śnie, żeby meandrować i wić się w wersach, wypływając czasem na powierzchnię"". Podświadomość, sen, historię, mit, apokalipsę można uznać za słowa-klucze tej poezji, choć i one nie zapewniają wszystkich odpowiedzi.W świat był mój Honet nieustannie wraca do jakiegoś bliżej nieokreślonego dawniej, ku przeszłości kieruje swój wzrok, bo tylko ona pozwala mu zobaczyć tych, którzy zniknęli, odeszli; ,,przeszłość. tam się spotkamy"", napisze w pewnym momencie, pamiętając, że na przeciwległym biegunie jest pustka teraźniejszości, ,,nic jest - i jest trudniejsze"", jakby to było to ,,nic, które boli"", jak pisał Pessoa.I o ile wiersze te dzieją się gdzieś na granicy między ,,czasem przeszłym a czasem nieważnym"", o tyle też niemal każdy z nich okazuje się być częścią mechanizmu pamięci, przez który ból i utrata wydają się aż namacalne. A nawet jeśli za tą bolesną pamięcią ukryta jest ironia, to i tak z jakąś przewrotną nadzieją wybrzmiewają słowa: ,,co zostało przerwane, to zaledwie życie./ rozmowa trwa dalej"".Roman Honet urodził się w 1974 roku w Krakowie. Poeta, wieloletni redaktor czasopisma ,,Studium"" (1995-2008) oraz serii książek wydawanych w jego bibliotece. Na Uniwersytecie Jagiellońskim prowadzi warsztaty z twórczego pisania. Juror w konkursie Połów, redaktor pokonkursowych almanachów poetyckich Połów. Poetyckie debiuty (2010, 2011, 2012). Mieszka w Krakowie.