Kluczowa pozycja w socjologii sztuki autorstwa cenionego amerykańskiego badacza. W ujęciu Beckera dzieło nie jest wyrazem indywidualnego talentu, lecz efektem zbiorowej pracy. Socjolog uważa, że moc sprawczą mają nie tylko artyści, lecz także pozostałe osoby biorące udział w procesie twórczym i one również mają wpływ na rezultat.
Autor ukazuje mechanizmy działania na różnych etapach powstawania wytworów artystycznych. Nie wartościuje dzieł, lecz analizuje zasady rządzące ich oceną co, kiedy i dlaczego uznawane jest za dobrą lub złą sztukę lub niesztukę. W toku prowadzonej narracji pulsuje osobiste doświadczenie Beckera jako artysty insidera środowiska chicagowskich (i nie tylko) muzyków jazzowych, a zarazem człowieka twórczej rozmowy opartej na przekazie zarówno werbalnym, jak i muzycznym.