Weredyczki sawantki marzycielki damy…

Utwory, które przywoływane są na kartach tej książki, a także okoliczności ich powstania i recepcji, dobitnie potwierdzają, że dotychczasowe podziały literatury były niedoskonałe. W ich efekcie bowiem – w imię tzw. arcydzielności romantycznej – pomijano, usuwano w cień, wyrzucano na margines (lub nawet poza) znaczny obszar literatury domowej, brulionowej, „szeptanej”. Pewne więc redefinicje historii kultury są przy tej okazji nieuniknione. […] Szkice z tego tomu nie pretendują do stworzenia całościowego obrazu kobiecego pisania między 1830 a 1865 rokiem. Przeciwnie, pokazują bardzo rozmaite ścieżki, którymi podążały autorki pragnące wziąć udział w życiu kulturalno-literackim narodu pozbawionego przemyślanego i systemowego wsparcia. Ze Wstępu Monografia dotyczy literatury tworzonej przez kobiety w okresie międzypowstaniowym XIX wieku – dziś już w większości zapomnianej albo słabo pamiętanej. Szkice zawarte w tomie stanowią ważne uzupełnienie obrazu tamtych czasów. Autorka zastanawia się, na czym polega specyfika owych literackich propozycji na tle różnych tendencji epoki. Podkreśla, że ich obecność w obrębie polskiego piśmiennictwa wydaje się istotna nie tyle z racji prezentowanych wartości artystycznych lub estetycznych, ile raczej świadectwa kulturowego partnerstwa. Ponadto czytelnik ma szansę przyjrzeć się sylwetkom kobiet, które mimo wielu ograniczeń uparcie podejmowały pracę twórczą – autorka kreśli je wyposażona w naukowy warsztat, ale robi to zarazem z niewątpliwą pasją.