Witkacy na scenach PRL-u

Dzieje sceniczne Witkacego to ważny rozdział historii teatru w okresie PRL-u. Rozpoczyna je Mątwa w Teatrze Cricot 2 Tadeusza Kantora (12 maja 1956), a zamyka inscenizacja sztuki ONI w marcu 1989. Odbyło się ponad sto premier w teatrach dramatycznych, muzycznych, lalkowych, eksperymentalnych, studenckich, amatorskich, szkolnych oraz radiowych i w teatrze telewizji. Autor omawia je w porządku chronologicznym, opisując lub rekonstruując ich kształt sceniczny. Witkacy okazał się trudnym wyzwaniem dla teatru i o to, jak grać jego sztuki, spierali się krytycy, a odpowiedzi szukali najwybitniejsi twórcy: Erwin Axer, Jerzy Grzegorzewski, Zygmunt Hübner, Jerzy Jarocki, Krystian Lupa, Maciej Prus, Krzysztof Pankiewicz, Józef Szajna i in. Nie tylko to było powodem atrakcyjności dramaturgii Witkacego, ale przede wszystkim zawarta w niej wizja społeczeństwa zunifikowanego, która łatwo dawała się aktualizować jako krytyka panującego w Polsce po roku 1945 systemu społeczno-politycznego. Czy udało się znaleźć „styl Witkiewiczowski”? Co to znaczy, że Witkacy został „przeszajnowany”? Kiedy koń zamawiający whisky w barze jest śmieszny? Jak się zostaje klasykiem? Jaki wpływ miała cenzura na repertuar teatrów w Polsce? Co się musi zdarzyć, aby awangardowe dzieło stało się „przebojem” stanu wojennego? Czy Witkacy odniósł sukces, czy był tylko modny? Na te i inne pytania odpowiada książka Piotra Rudzkiego.