Władze Polski ""ludowej"" wobec Jasnej Góry

Książka opisuje dzieje Jasnej Góry w okresie Polski „ludowej”, od zakończenia II wojny światowej aż do końca rządów Wojciecha Jaruzelskiego. Jasna Góra jest jednym z najbardziej znanych sanktuariów maryjnych na świecie i najważniejszym w Polsce. Dla Polaków jest stolicą duchową i centrum licznych pielgrzymek. To tutaj często zapadają decyzje Episkopatu Polski. Od pierwszych lat powojennych była ośrodkiem obrony narodu polskiego i Kościoła katolickiego przed ideologią komunistyczną. Odegrała kluczową rolę w wielkim programie milenijnym prymasa Stefana Wyszyńskiego. Do sanktuarium wielokrotnie przybywał Jan Paweł II. Było ono miejscem, w którym Polacy zawsze czuli się wolni i do którego przychodzili mimo terroru czasów stalinizmu, nagonki propagandowej czasów Władysława Gomułki i Edwarda Gierka, wprowadzonego przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego stanu wojennego. Na Jasną Górę przybywali działacze „Solidarności”, manifestując swoje przywiązanie do religii i tradycji narodowych, a od których odwracały się władze Polski „ludowej”. Sanktuarium było silną przeszkodą w kształtowaniu umysłów młodych pokoleń w duchu „nowych” laickich wartości, w wychowaniu bez Boga. Publikacja przedstawia działania instytucji państwowych przeciwko paulinom i klasztorowi jasnogórskiemu w czasach Polski „ludowej”. Komuniści starając się ograniczyć oddziaływanie Jasnej Góry na społeczeństwo, stosowali wobec sanktuarium i jego gospodarzy cały wachlarz środków represyjnych. Były to działania na dużą skalę. Wydarzeniami w Częstochowie interesowali się przywódcy partyjni w stolicy. Oczekiwali zmarginalizowania znaczenia ośrodka maryjnego albo kontrolowania jego działalności. Wykonawcami tej woli stawali się przedstawiciele terenowych organów władzy państwowej oraz funkcjonariusze aparatu bezpieczeństwa.