Wojny Polski z Zakonem Krzyzackim 1308-1521

Wojny z Zakonem Krzyzackim odegraly istotna role w dziejach Polski Piastowskiej i Jagiellonskiej od XIV az do poczatkow XVI stulecia. Rezultatami tych wojen staly sie nie tylko traktaty pokojowe, lecz takze doswiadczenia polityczno-militarne oraz poniesione straty materialne. Poznanie powaznego wysilku zbrojnego, finansowego i dyplomatycznego, jaki musial byc poniesiony dla zlamania przewagi niemieckich rycerzy zakonnych i zapewnienia Polsce i Litwie naleznego im miejsca nad dolna Wisla i Niemnem, pozwala lepiej zrozumiec istote konfliktu Polski, a od roku 1409 takze Litwy z Zakonem Krzyzackim w Prusach i po czesci w Inflantach. Badania polskie nad tymi problemami maja dosyc dawna metryke, siegajaca poczatkow XX stulecia. Powstaly wowczas powazne studia, ktore - polemizujac z historiografia niemiecko-pruska - stworzyly podwaliny nowoczesnej historiografii polskiej, zwiazanej przede wszystkim z bitwa grunwaldzka (Stanislaw Kujot). W okresie Polski Odrodzonej rozwinely sie badania szczegolnie w odniesieniu do wojen czasow Wladyslawa Lokietka i bitwy pod Plowcami (Stanislaw Zajaczkowski), kampanii grunwaldzkiej (Otton Laskowski) oraz wojny trzynastoletniej (Karol Gorski). Po roku 1945 nasilily sie powaznie badania odnoszace sie do kampanii grunwaldzkiej (Stefan Maria Kuczynski, Andrzej Nadolski) i wojny trzynastoletniej oraz ostatniej ""wojny pruskiej"" z poczatkow XVI w. (Marian Biskup). W dorobku tym, wzbogacanym ujeciami historiografii niemieckiej, a w ostatnich latach takze szwedzkiej (prace Svena Ekdahla) zaznaczyla sie przewaga ujec analitycznych oraz opracowan jedynie poszczegolnych fragmentow walki Polski i Litwy z Zakonem Krzyzackim, bez dazenia do opracowania calosciowej syntezy. Na podstawie dotychczasowego znacznego dorobku polskiej i obcej historiografii mozliwe stalo sie jego podsumowanie i ukazanie calosci zmagan Polski z Zakonem w latach 1308-1521, tj. w okresi