Wspólnota pedagogicznego niepokoju

Zamieszczone w książce teksty tworzą mapę, która ma szansę pomóc w orientowaniu się w świecie przepełnionym „migotaniem znaczeń”. Sposób przybliżenia tematyki czytelnikowi –zamieszkałemu w „realu” w cywilizacji Gutenberga i zadomowionemu w erze Prometeusza, ale już oswojonemu z „wirtualem” i podatnemu na pokusy niesione przez (erę) Hermesa – sprawia, że lektura poszczególnych tekstów jest źródłem krytycznego namysłu i projektowania własnych rozwiązań palących spraw. Osłabia także poczucie osamotnienia, a nawet daje szansę na doświadczanie poczucia przynależności do wspólnoty pedagogicznego niepokoju. (...) Niniejszy tom można porównać do wieży Babel, będącej metaforą integracji wokół podzielanych wartości, sprawności komunikacji oraz kooperacji w procesie działania. Budowniczowie pedagogicznej wieży Babel, których eseje składają się na publikację, jednoczą się w definiowaniu źródeł niepokoju oraz w poszukiwaniu optymalnych warunków edukacji w sytuacji ścierania się cywilizacji, er, epok oraz przenikania typów rzeczywistości, w jakich edukacja przebiega. Z recenzji prof. dr hab. Marii Czerepaniak-Walczak