Wychowanie Tom 3. Pojęcia - procesy - konteksty

Trzeci tom zbioru esejów pod redakcją naukową profesor Marii Dudzikowej i profesor Marii Czerepaniak-Walczak stanowi kontynuację i wzbogacenie interdyscyplinarnej dyskusji rozpoczętej w tomie 1 Wychowania. Redaktorki po raz kolejny zaprosiły do niej zarówno teoretyków i praktyków wychowania, jak i specjalistów innych dziedzin humanistycznych. Motywem nadającym ramy tej dyskusji są pytania: Czym jest wychowanie? Dzięki czemu jest tym, czym jest i czym różni się od innych procesów rozwoju osoby i zmiany społecznej? Czy i jak jest możliwe wychowanie dzisiaj? Ku jakiemu światu wychowywać? Poprzez jakie procesy, w jakich kontekstach, z jakim skutkiem? Intencją Redaktorek jest, aby czytelnik na te i zbliżone pytania, z jednej strony znajdował sugestie i projekty odpowiedzi, z drugiej zaś by ułatwiały mu samodzielne odkrywanie nowych wątków i konstruowanie własnych kategorii opisu i interpretowania współczesnych zjawisk wychowawczych oraz stawianie własnych pytań i obieranie dróg poszukiwania odpowiedzi. Trzeci tom obejmuje studia i eseje skupione na dyskusji wokół wychowania: Kto, w jakich okolicznościach, za pomocą jakich środków realizuje projekty rozwoju człowieka i zmiany społecznej w złożonych warunkach XXI wieku? Autorzy w głównej mierze skupiają się na osobie wychowawcy i rzeczywistości szkolnej, w jakiej wypełnia on swoją misję. Jakie wymagania przed wychowawcą stawia ta współczesna, wciąż zmieniająca się rzeczywistość? Jak piszą Redaktorki we Wprowadzeniu: [.] propozycje odpowiedzi na postawione już pytania - kto, to znaczy jacy wychowawcy, poprzez jakie procesy, w jakich kontekstach, z jakim skutkiem - są otwarte. Zamieszczone w tym tomie eseje ukazują tylko niektóre wątki wymagające rozwinięcia i poszerzenia o nowe zjawiska i nowe elementy. Przykładem tego mogą być teksty polonistów, które pisane ponad dwa lata temu, nabierają proroczej wizji w kontekście toczonej obecnie batalii o kanon lektur szkolnych. Jeśli do tego dodamy zjawiska ideologii konsumeryzmu zadomawiające się w instytucjach edukacyjnych, administracyjne zawłaszczanie sfery estetycznej (mundurki), biurokratyczne organizowanie i nadzorowanie przestrzeni intymnej (kamery) oraz towarzyszące tym działaniom wywłaszczanie naturalnych (rodziców) i profesjonalnych wychowawców z ich funkcji, otrzymujemy rosnącą skalę złożoności kontekstów wychowania.